Ikona Świętego Charbela
Opracowana i wykonana przez Krzysztofa Pado

Święty Charbel (Youssef Makhlouf) urodził się 8 maja w 1828 roku w wiosce Bqaakafra w Libanie w ubogiej katolickiej rodzinie obrządku maronickiego. Zmarł w wigilię Bożego Narodzeniu 1898 r. Ojciec Charbel został beatyfikowany przez papieża Pawła VI w 1965 roku, pod koniec Soboru Watykańskiego, a kanonizowany w dniu 9 października 1977r.na placu Św. Piotra w Rzymie. Wspomnienie liturgiczne jest obchodzone 28 lipca.

Podlinnik ikony został opracowany na podstawie jedynego zdjęcia św. Charbela, które zostało wykonane 8 maja 1950 roku, czyli ponad 50 lat od jego śmierci. Okoliczności powstania tego zdjęcia to jeden z licznych cudów jakie dokonały się za przyczyną ojca Charbela. Za życia nikt go nie sfotografował ani nie namalował portretu – tylko bracia zakonni znali jego twarz. W maju 1950 roku grupa kilku misjonarzy maronitów zrobiło sobie zdjęcie przed pustelnią o. Charbela. Po wywołaniu fotografii znalazła się na niej dodatkowa postać mnicha ze spuszczonym wzrokiem, długą białą brodą i w kapturze. Starsi zakonnicy rozpoznali w niej o. Charbela. Zdjęcie tu stało się wzorem dla wszystkich portretów ojca Charbela, również tych z uroczystości beatyfikacji i kanonizacji.

Na większości ikon i portretów oraz na jedynym zdjęciu, św. Charbel ma zamknięte oczy, natomiast na prezentowanej ikonie został ukazany z oczami otwartymi. Zabieg ten zastosowano, aby podkreślić, że oczy są najważniejsze w obliczu i powinny być otwarte (w odróżnieniu od ikon Jezusa Chrystusa takich jak Ukrzyżowanie, Złożenie do Grobu, Opłakiwanie czy Studnia Mądrości, gdzie Jezus jest przedstawiany jako umarły).

„Światłem dla ciała jest oko” (Mt 6,22). To przez kontakt wzrokowy nawiązujemy więź z przedstawioną na ikonie postacią. Nawiązanie zaś tej więzi zazwyczaj ułatwia modlitwę i trwanie w skupieniu przed ikoną. Jednocześnie jakby ośmiela osobę modląca się i zaprasza do głębszej relacji. Spokojne spojrzenie świętego mnicha zachęca do modlitwy i kontemplacji. W spojrzeniu postaci na ikonie możemy się przejrzeć jak w zwierciadle – czasem z pokorą spuścić wzrok, czasem poczuć się ważnym i kochanym w oczach Boga. W każdej ikonie możemy zobaczyć Boże spojrzenie na siebie. Oczy duże, żywe i szeroko otwarte to oczy, które „ujrzały Twoje zbawienie” (Łk 2,30).

Inne narządy zmysłów (poza wzrokiem) pełnią na ikonie funkcje drugorzędna. Usta są zazwyczaj wąskie i zamknięte, nastwione na milczenie i kontemplację. Nos wydłużony i cienki podkreśla szlachetność. Uszy (jeśli są widoczne) zazwyczaj są niewielkie, skoncentrowane na głosie Pana, nie dociera do nich zgiełk świata.

Święty Charbel został przedstawiony frontalnie (portretowo) w tradycyjnym stroju mnicha maronickiego. Ciemnobrązowy, wpadający w czerń kolor habitu symbolizuje wszystko co ziemskie i przemijające oraz pokorę i ubóstwo. Kolor ten odzwierciedla w pełni osobowość ojca Charbela, który był człowiekiem ogromnie skromnym i pokornym.

Na ikonie dominuje, stanowiąc jej centrum, oblicze świętego okolone długą, siwą brodą. Oblicze to nie ukazuje stanów emocjonalnych świętej postaci. Pierwowzorem przedstawień każdego ludzkiego oblicza na ikonach jest wizerunek Jezusa Chrystusa „nie ręką ludzka uczyniony”. Oblicza świętych na ikonach są ascetyczne, świetliste jakby już przebóstwione i oddają duchowe piękno, którego źródłem jest obecność Ducha Świętego. Ikona w swoim przesłaniu powinna ukazywać światłość i miłość, którą jest sam Jezus Chrystus.

Tło ikony jest koloru ochrowego zaś nimb pozłocony złotem płatkowym. Złoto jest symbolem niebiańskiego światła, Bożej obecności, chwały i majestatu. Nimb wokół głowy symbolizuje Boże światło spływające na człowieka i jego bliskość z Bogiem – jest widzialnym znakiem świętości.

Ikona jest podpisana po łacinie – w języku liturii Kościoła Powszechnego.